Prezidentin qızı “Ququşa” təxəllüsü ilə şeir yazır (Oxu)

-

Özbəkistanın avtoritar lideri İslam Kərimovun qızı Gülnarə Kərimova indiyəcən özünü diplomat, biznes-ledi, dizayner, müğənni kimi sınaqdan keçirib. Amma o həm də şairliyə iddia edir.

Gülnarə şeirlərini “Ququşa” təxəllüsü ilə yazır və bəzilərini “Lirika” sərlövhəsi ilə öz saytına da yerləşdirib.

“Həmişə düşünmüşəm ki, şeirlərim kitab üçün bəs eləməz, ona görə də onları kağız parçalarına, salfetkalara, əlimin altında olan hər şeyə yazırdım”.

Bunu Gülnarə Kərimova saytında yazır:

“Bunlar mənim üçün daha çox qafiyəli düşüncələr, təəssüratlar, duyğulardır, buna görə də illər keçdikcə mənim üçün onların dəyəri daha da artıb.

Bunlar həyatın müxtəlif səhifələridir. O səhifələr ki, insanın “ruhi aləmini yaradır”.

Bu şeirlərdəki özünüdərk elementi onları həyat haqda melodiyaya çevirib”.

Ferqana.ru informasiya agentliyi isə həmin şeirlərdən bəzilərini imzasız olaraq Rusiyanın tanınmış sənət adamlarına göndərərək rəylərini soruşub. Əksəriyyət bundan imtina edib.

Agentlik onun xahişini yerə salmayan iki ədəbiyyatçının fikirlərini dərc edib.

“Arion” poeziya dərgisinin baş redaktoru Aleksey Alyoxin deyib ki, poeziyanı sevən və şeir yazmağa ehtiyac duyan daha bir adamın mövcudluğundan xəbər tutmaq, əlbəttə, sevindiricidir. Müəllif yəqin ki, şeir oxuyan və şeir yazmaq texnikası ilə qismən tanış olan bir insandır: “Amma bu ya şeir yazmağa təzə başlayan adamdır, ya da poetik istedaddan məhrum birisidir. Göndərdiyiniz şeirlərin qüsurlu olması bütün səviyyələrdə aydın görünür”.

Alyoxin qeyd edib ki, şeirdə ifadə olunan hisslər insani olsa da, orijinallıqdan məhrumdur. İfadə tərzi bayağı, forması qüsurludur.


Tənqidçi Qleb Şulyakov isə bildirib ki, müəllifin sadə və əbədi mövzulara müraciət etməsi yaxşıdır, amma poeziya o zaman yaranır ki, həmin sadə və əbədi mövzular dil və formaca orijinal ifadə edilir: “Bu şeirlərdə isə məhz həmin cəhət çatışmır”.


Gülnarə Kərimovanın həmin şeirlərini təqdim edirik:


* * *

За каплей капля, падая в бокал,
Наполнит до краев печалью,
Статься,
Не может не горчить и сладким быть напиток Твой.
Но кто в том поспешит признаться,
Улыбкою прикроют вкус уста...

* * *

Облака - это нежные странники,
Обнимают тебя на бегу,
И, скрывая тайну объятия,
Отпускают ее в синеву.
Сколько ж спрятано там неизвестного,
непокорного и навсегда.
Может, суть человека телесного - на Земле,
в небесах же - душа.
Вот и я по законам Вечного
Прошепчу им свое в тишине,
А они, также вовсе беспечные,
Продолжают свой бег в вышине.

* * *

Покрыта каплями земля,
И их несчитано число,
Но отвели все звуки
от меня - за стекло.
Монотонно рыщет день,
И приходит ночь,
Исчезают они тень в тень -
Точь-в-точь.
Не поменять течение грез,
И боль шагов не унять.
Мысль, закрутившись, упадет
В осколки снов - опять.
Страх сделать этот в бездну шаг
Не оставляет тело цепко,
А мысли ранят душу так -
То мрака тень или тени мрак.
Ударов счет не верь, оставь,
И палантина легкий шорох - шепчет,
И средь обрывков мыслей вновь печать -
уйти, оставить - разум треплет.

* * *

Мир - течение вспышек и проблесков,
Ярких звезд и морской темноты,
Он один бесконечен и короток,
Он - создание Свыше Руки.
Наш приход и уход - по сценарию,
Суть которого трудно понять;
Разум столь же мал, как и знание,
Где и как Он все написал.
Принимаю вздох с благодарностью,
Каждый шаг прохожу с упоением.
Жизнь внимая и духом, и разумом,
Принимаю и взлет и падение!

* * *

Цветок к цветку, склонившись в тишине, прошепчет
слово...
Но лепестков заметное сплетенье вполне заменит миг
прикосновенья
Дыханье ветерка, как будто сном, укутает желаньем...
Однако, до конца познать все непомерен будет труд,
Ведь, в суете мирской им единенья не дадут.

* * *

Как неизменно по утрам дерев верхушки солнце задевает,
Мечтою души согревает земная радость бытия...

* * *

Вверх - вниз
Жизнь - бесконечность.
Пусть только миг
Но так, чтобы вечность.